Συντάκτης: Μαρία Χατζηδάκη

Ομάδα Βρετανών ερευνητών ανέπτυξε ένα νέο μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης που μπορεί να προβλέψει τον κίνδυνο υποτροπής του καρκίνου του πνεύμονα για χρονικό διάστημα  δύο ετών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία. Περίπου  το ένα τρίτο των ασθενών με την πιο κοινή μορφή, τον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (ΜΣΚΠ), εμφανίζουν υποτροπή μετά τη θεραπεία , γεγονός που οδηγεί σε ποσοστό επιβίωσης μόλις 15%.

Στη μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό eBioMedicine, οι ερευνητές – προερχόμενοι από το Royal Marsden NHS Foundation Trust, το Ινστιτούτο Έρευνας για τον Καρκίνο με έδρα το Λονδίνο και το Imperial College London – ξεκίνησαν εφαρμόζοντας κάποιους αλγορίθμους μηχανικής μάθησης σε ένα αναδρομικό σύνολο δεδομένων που περιλαμβάνει περισσότερους από 650 ασθενείς με ΜΜΚΠ, με διάμεσο χρόνο παρακολούθησης λίγο περισσότερο από δύο χρόνια μετά τη θεραπεία.

Καθένας από τους αλγόριθμους έλαβε υπόψη ένα διαφορετικό σύνολο δεδομένων ασθενών, επιτρέποντας στους ερευνητές να περιορίσουν τους μεμονωμένους παράγοντες που φαίνεται να έχουν τη μεγαλύτερη επίπτωση στην πιθανότητα υποτροπής κάθε ασθενούς και στη συνέχεια να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο που βασίζεται μόνο στους πιο σημαντικούς παράγοντες.

Με ανησυχία παρακολουθεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τις περιπτώσεις ηπατίτιδας άγνωστης προέλευσης, που εμφανίστηκε σε δεκάδες παιδιά στη Βρετανία, ορισμένα από τα οποία χρειάστηκαν μεταμόσχευση ήπατος. Η Βρετανία ανέφερε αρχικά στον ΠΟΥ 10 κρούσματα σοβαρής οξείας ηπατίτιδας στη Σκωτία στις 5 Απριλίου, προτού αναφέρει συνολικά 74 κρούσματα σε ολόκληρη τη χώρα τρεις ημέρες αργότερα, ανέφερε ο οργανισμός του ΟΗΕ. Ωστόσο, ο ΠΟΥ αναμένει ότι θα αναφερθούν και άλλα κρούσματα τις επόμενες ημέρες.

Ορισμένα από τα κρούσματα ήταν τόσο σοβαρά που οι ασθενείς χρειάστηκε να μεταφερθούν σε εξειδικευμένες μονάδες παιδικού ήπατος, ενώ έξι παιδιά υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση ήπατος, ανέφερε ο ΠΟΥ σε ανακοίνωσή του. Λιγότερα από πέντε επιβεβαιωμένα ή πιθανά κρούσματα αναφέρθηκαν στην Ιρλανδία και τρία επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ισπανία. Προς το παρόν δεν έχει καταγραφεί κανένας θάνατος. Η λοίμωξη έπληξε κυρίως παιδιά ηλικίας κάτω των 10 ετών και τα συμπτώματα περιλάμβαναν ίκτερο, διάρροια, εμετό και κοιλιακό άλγος. Οι γνωστοί ιοί της ηπατίτιδας, από τον Α έως τον Ε, δεν ανιχνεύθηκαν στα παιδιά, οπότε οι βρετανικές υγειονομικές αρχές εξέτασαν τη σύνδεση με κοινούς ιούς ή άλλες πιθανές αιτίες όπως ο COVID-19, λοιμώξεις ή περιβαλλοντικούς παράγοντες.

Ο ΠΟΥ δήλωσε ότι ο COVID-19 ή/και οι κοινοί ιοί είχαν ανιχνευθεί σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά ο ρόλος τους στην εξέλιξη της λοίμωξης δεν είναι ακόμη σαφής. Οι ειδικοί απέκλεισαν οποιαδήποτε σχέση με τα εμβόλια COVID, κανένα από τα οποία δεν είχε χορηγηθεί σε κανένα από τα επιβεβαιωμένα κρούσματα στη Βρετανία.

Η Meera Chand, διευθύντρια κλινικών και νέων λοιμώξεων στον Οργανισμό Υγειονομικής Ασφάλειας του Ηνωμένου Βασιλείου, δήλωσε ότι «τα συνήθη μέτρα υγιεινής», όπως το πλύσιμο των χεριών, «βοηθούν στη μείωση της εξάπλωσης πολλών από τις λοιμώξεις που διερευνούμε». Κάλεσε επίσης τους γονείς και τους κηδεμόνες να είναι σε εγρήγορση για τα σημάδια της ηπατίτιδας και «να επικοινωνούν με τον παιδίατρο σε περίπτωση εμφάνισης ανησυχητικών συμπτωμάτων».

Μια ερευνητική ομάδα του Karolinska Institutet στη Σουηδία ανέλυσε τον τρόπο με τον οποίο ορισμένα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, γνωστά ως έμφυτα λεμφοειδή κύτταρα (ILCs), εξελίσσονται σε ώριμα κύτταρα που παίζουν ρόλο στις φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου (IBD). Τα ευρήματα θα μπορούσαν να ανοίξουν το δρόμο για αποτελεσματικότερες θεραπείες κατά των ΙΦΝΕ, μιας νόσου που ταλαιπωρεί πολλούς ανθρώπους και η οποία συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου.

Τα ILCs είναι λεμφοκύτταρα, μια οικογένεια ανοσοποιητικών κυττάρων, που βρίσκονται στο βλεννογόνο, όπου αποτελούν μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος και διατηρούν τη λειτουργία των ιστών, όπως η παραγωγή βλεννογόνου. Στην παρούσα μελέτη, οι ερευνητές απομόνωσαν ILCs από τις αμυγδαλές και τον εντερικό ιστό ασθενών που είχαν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση εκτομής ή ενδοσκοπική εξέταση. Στη μελέτη συμμετείχαν συνολικά 48 ασθενείς, 31 από τους οποίους είχαν ΙΦΝΕ. Στη συνέχεια, οι ILCs εξετάστηκαν λεπτομερώς, τόσο αμέσως μετά την απομόνωση όσο και μετά την καλλιέργεια των κυττάρων.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι μια υποομάδα ILCs αποτελούν ένα προ-στάδιο των ώριμων ILCs και συσσωρεύονται στον εντερικό βλεννογόνο των ασθενών με ΙΦΝΕ. Παράγοντες στο περιβάλλον του εντέρου μπορούν στη συνέχεια να επηρεάσουν τον μεταβολισμό των ανώριμων ILCs, να διεγείρουν την αυξημένη κυτταρική διαίρεση και την παραγωγή κυτταροκινών, συμπεριλαμβανομένης της IL-22, η οποία συμβάλλει στην προστασία του εντερικού ιστού.

«Η λειτουργία των ILCs αλλάζει κατά τη διάρκεια της φλεγμονής και επομένως οι ILCs αποτελούν έναν πολλά υποσχόμενο θεραπευτικό στόχο για καταστάσεις όπως η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου», λέει η πρώτη συγγραφέας της μελέτης Ευθυμία Κοκκίνου, διδακτορική φοιτήτρια στο Τμήμα Ιατρικής Huddinge του Karolinska Institutet.

Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Science Immunology.

Το παθητικό κάπνισμα κατά την παιδική ή/και την ενήλικη ζωή συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ρευματοειδούς αρθρίτιδας (ΡΑ), σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο RMD Open. Ο Yann Nguyen, M.D., M.P.H., από το Université Paris-Saclay στο Villejuif της Γαλλίας, και οι συνεργάτες του εξέτασαν τη συσχέτιση μεταξύ της έκθεσης στο παθητικό κάπνισμα και του κινδύνου εμφάνισης ΡΑ σε υγιείς γυναίκες. Για την αξιολόγηση της έκθεσης στο παθητικό κάπνισμα χρησιμοποιήθηκαν προσωπικά ερωτηματολόγια.

Οι ερευνητές εντόπισαν 698 περιστατικά ΡΑ μεταξύ 79.806 γυναικών. Συνολικά, το 13,5% και το 53,6% των γυναικών εκτέθηκαν στο παθητικό κάπνισμα κατά την παιδική και την ενήλικη ζωή, αντίστοιχα. Σε όλα τα μοντέλα, το παθητικό κάπνισμα στην παιδική ηλικία και στην ενήλικη ζωή συσχετίστηκε με τον κίνδυνο ΡΑ (λόγοι κινδύνου, 1,24 και 1,19, αντίστοιχα). Οι μη καπνιστές με έκθεση στο παθητικό κάπνισμα στην παιδική ηλικία ή/και στην ενήλικη ζωή είχαν παρόμοιο απόλυτο κίνδυνο ΡΑ με αυτόν των μη καπνιστών χωρίς έκθεση στο παθητικό κάπνισμα (47,6 και 47,2/100.000 ανθρώπους κατά έτος αντίστοιχα) – ο μεγαλύτερος κίνδυνος παρατηρήθηκε για τους μη καπνιστές που εκτέθηκαν επίσης στο παθητικό κάπνισμα (53,7/100.000 ανθρώπους κατά έτος).

«Το παθητικό κάπνισμα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και/ή της ενήλικης ζωής συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ΡΑ, ιδίως μεταξύ των γυναικών που δεν κάπνιζαν ποτέ. Η έκθεση αυτή θα πρέπει να περιορίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο για την πρόληψη της εμφάνισης της νόσου», τονίζουν οι ερευνητές. «Ακόμη και αν η μελέτη μας δεν σχεδιάστηκε για να διερευνήσει αυτό το σημείο, το μήνυμα αυτό θα μπορούσε να ισχύει ιδιαίτερα για τα άτομα που διατρέχουν κίνδυνο εμφάνισης ΡΑ, για παράδειγμα για τους συγγενείς ασθενών με ΡΑ».

Σε ασθενείς με οικογενή αδενωματώδη πολυποδίαση, μια γενετική ασθένεια που προδιαθέτει για καρκίνο του παχέος εντέρου, οι μεταλλάξεις του γονιδίου APC προκαλούν το σχηματισμό εντερικών πολυπόδων, αλλά και μειώνουν τη δραστηριότητα του ανοσοποιητικού συστήματος. Σε μια νέα μελέτη, ερευνητές από το Ινστιτούτο Παστέρ, το INSERM και το Université Paris Cité περιγράφουν τους μηχανισμούς που τροποποιούν τη δομή των Τ λεμφοκυττάρων και εμποδίζουν τη μετανάστευσή τους προς τους όγκους που πρόκειται να καταστραφούν. Η ανακάλυψη αυτή, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science Advances προσφάτως, παρέχει νέες προοπτικές για τη μετανάστευση των ανοσοποιητικών κυττάρων, μια διαδικασία-κλειδί στην ανοσολογική άμυνα κατά των όγκων.

Σε προηγούμενες μελέτες, η ομάδα ερευνητών από το Institut Pasteur, το CNRS και το Inserm απέδειξε τη διπλή επίδραση των μεταλλάξεων του APC. Προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα τι εμποδίζει τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος να εκπληρώσουν το ρόλο τους, οι ερευνητές αποφάσισαν αυτή τη φορά να εξετάσουν πιο προσεκτικά τα Τ λεμφοκύτταρα, των οποίων η αποστολή είναι να ανιχνεύουν και να καταστρέφουν τους όγκους διεισδύοντας σε αυτούς. Οι ερευνητές μπόρεσαν να συγκρίνουν τη συμπεριφορά των ασθενών λεμφοκυττάρων με εκείνη των λεμφοκυττάρων από υγιείς εθελοντές. Μελέτησαν τον τρόπο με τον οποίο τα λεμφοκύτταρα κινούνταν κατά μήκος βιολογικών επιφανειών παρόμοιων με τα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων, αλλά και πόσο εύκολα μπορούσαν να διαχωρίσουν τα κύτταρα και να διασχίσουν πυκνά συσκευασμένα κυτταρικά στρώματα.

Αν και τα μεταλλαγμένα Τ λεμφοκύτταρα δεν κινούνται απαραίτητα πιο αργά από τα υγιή λεμφοκύτταρα, προσκολλώνται λιγότερο καλά στα τοιχώματα και δυσκολεύονται περισσότερο να κινηθούν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και να περάσουν μέσα από τα τοιχώματα. Εν ολίγοις, η έρευνα αυτή έδειξε ότι η μετανάστευσή τους είναι λιγότερο αποτελεσματική. «Η ανακάλυψη αυτή είναι σημαντική επειδή η κινητικότητα των ανοσοκυττάρων είναι μια βασική διαδικασία στην αντικαρκινική ανοσολογική άμυνα. Γνωρίζουμε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα είναι πολύ σημαντικό για την καταπολέμηση των παθογόνων μικροοργανισμών, αλλά μερικές φορές ξεχνάμε ότι συμβάλλει και στην καταπολέμηση των καρκινικών κυττάρων», καταλήγει ο Vincenzo Di Bartolo, ερευνητής στη Μονάδα Βιολογίας Κυτταρικών Λεμφοκυττάρων του Ινστιτούτου Pasteur και κοινός κύριος συγγραφέας της μελέτης.

Ο καρκίνος των ωοθηκών είναι μια δύσκολα διαγνώσιμη κακοήθεια που συχνά εντοπίζεται σε πιο προχωρημένο στάδιο. Οι θεραπείες για αυτόν τον καρκίνο έχουν αλλάξει ελάχιστα τις τελευταίες δεκαετίες, με τη χειρουργική επέμβαση και τη χημειοθεραπεία να αποτελούν τις πιο συνηθισμένες θεραπευτικές προσεγγίσεις.

Οι ερευνητές του Moffitt Cancer Center θέλουν να βελτιώσουν την κατανόηση του ανοσοποιητικού περιβάλλοντος στον καρκίνο των ωοθηκών με την ελπίδα να καταστήσουν την ανοσοθεραπεία μια επιλογή για αυτές τις ασθενείς. Σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Cancer Cell, αναφέρουν τα βασικά χαρακτηριστικά των ανοσοποιητικών κυττάρων στον καρκίνο των ωοθηκών και προσδιορίζουν κυτταρικούς τύπους σημαντικούς για τη διαμεσολάβηση μιας ανοσολογικής απόκρισης.

Οι ερευνητές του Moffitt, με επικεφαλής τον πρόεδρο του Τμήματος Ανοσολογίας Jose Conejo-Garcia, M.D., Ph.D., θέλησαν να προσδιορίσουν αν ο καρκίνος των ωοθηκών διαθέτει τα κατάλληλα Τ κύτταρα για να ξεκινήσει μια ανοσολογική απόκριση και να χαρακτηρίσουν τις ιδιότητες των Τ κυττάρων που υπάρχουν μέσα στους όγκους του καρκίνου των ωοθηκών. Πραγματοποίησαν μια ολοκληρωμένη ανάλυση δειγμάτων ασθενών με καρκίνο των ωοθηκών σε επίπεδο μεμονωμένου κυττάρου και ιστού. Ανακάλυψαν ότι ο καρκίνος των ωοθηκών είναι ένας ανοσογόνος τύπος όγκου που θα πρέπει να επηρεάζεται από φάρμακα που ενεργοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα- ωστόσο, η ανοσολογική δραστηριότητα έναντι των καρκινικών κυττάρων εξαρτάται από ένα μικρό υποσύνολο ανοσοποιητικών κυττάρων.

Η ερευνητική ομάδα ανέλυσε τους τύπους των Τ-κυττάρων που υπάρχουν στους όγκους των ωοθηκών και ανακάλυψε ότι τα Τ-κύτταρα μνήμης που κατοικούν στους ιστούς, όπως τα Τ-κύτταρα, κάνουν καλύτερη δουλειά στην αναγνώριση των καρκινικών κυττάρων από τα Τ-κύτταρα που κυκλοφορούν και διηθούν τον όγκο. Ανακάλυψαν επίσης ότι τα Τ κύτταρα μνήμης που κατοικούν στον ιστό προκύπτουν από τα κυκλοφορούντα Τ κύτταρα και υφίστανται μια διαδικασία διαφοροποίησης σε ένα βλαστικό κύτταρο μνήμης που κατοικεί στον ιστό και μπορεί να παράγει Τ κύτταρα που στοχεύουν ενεργά τα καρκινικά κύτταρα. Ορισμένα από αυτά τα ενεργά Τ κύτταρα θα διαφοροποιηθούν πιθανώς σε μια εξαντλημένη, αδρανοποιημένη κατάσταση. Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι τα βλαστικά κύτταρα μνήμης που κατοικούν στον ιστό είναι σημαντικά για την ανοσολογική δραστηριότητα κατά του όγκου, αποδεικνύοντας ότι υψηλοί αριθμοί τους σχετίζονται με τη βελτίωση της επιβίωσης των ασθενών με καρκίνο των ωοθηκών.

Είναι ενδιαφέρον ότι ορισμένα από αυτά τα λεμφοκύτταρα παρουσιάζουν χαρακτηριστικά της τρωγοκυττάρωσης, μιας διαδικασίας κατά την οποία τα Τ κύτταρα καταλαμβάνουν ένα κομμάτι της μεμβράνης των καρκινικών κυττάρων-στόχων. Μια πορεία διαφοροποίησης των Τ-κυττάρων μνήμης που κατοικούν στους ιστούς από τη βλαστικότητα έως τη μη αναστρέψιμη εξάντληση, σε συνδυασμό με ενδείξεις τρωγοκυτταρικής δραστηριότητας, προσδιορίζει τα Τ-κύτταρα που είναι πραγματικά σημαντικά για τον προσδιορισμό της έκβασης των ασθενών με καρκίνο των ωοθηκών.

Τα αποτελέσματα αυτά καταδεικνύουν ότι ο καρκίνος των ωοθηκών, παρά την αντίσταση στις υπάρχουσες ανοσοθεραπείες, είναι πράγματι μια ανοσογενής ασθένεια και παρέχουν έναν οδικό χάρτη για τον σχεδιασμό βελτιωμένων επιλογών ανοσοθεραπείας, οι οποίες θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και σε άλλους όγκους με παρόμοιο μεταλλακτικό φορτίο.

Ελπίδα σε ασθενείς που πάσχουν από σοβαρή βλάβη του νωτιαίου μυελού φαίνεται να φέρνει μια πειραματική ενέσιμη θεραπεία, η οποία δοκιμάστηκε σε ποντίκια από ερευνητές του Πανεπιστημίου Northwestern στο Σικάγο. Η ενέσιμη θεραπεία δοκιμάστηκε σε ποντίκια που είχαν σοβαρή βλάβη στο νωτιαίο μυελό, και μέσα σε τέσσερις εβδομάδες από τη λήψη του φαρμάκου ανέκτησαν την ικανότητα τους να περπατούν.

Η ερευνητική ομάδα σκοπεύει να ζητήσει την έγκριση του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ ώστε η θεραπεία να χρησιμοποιηθεί σε ανθρώπους.

«Η έρευνά μας αποσκοπεί στην εύρεση μιας θεραπείας που μπορεί να αποτρέψει τα άτομα από το να παραλύσουν μετά από σοβαρό τραύμα ή ασθένεια», δήλωσε ο Stupp, καθηγητής επιστήμης και μηχανικής υλικών, χημείας, ιατρικής και βιοϊατρικής μηχανικής.

Για δεκαετίες, αυτό παρέμενε μια μεγάλη πρόκληση για τους επιστήμονες, επειδή το κεντρικό νευρικό σύστημα του σώματός μας, το οποίο περιλαμβάνει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό, δεν έχει σημαντική ικανότητα να αυτοεπιδιορθώνεται μετά από τραυματισμό ή μετά την εμφάνιση μιας εκφυλιστικής νόσου.

Η θεραπεία αξιοποιεί αυτό που οι ερευνητές αποκαλούν «μόρια που χορεύουν» για την αποκατάσταση του νωτιαίου ιστού και την αναστροφή της παράλυσης. Σχηματίζει νανοΐνες που επικοινωνούν με τα κύτταρα για να ξεκινήσουν την αποκατάσταση του τραυματισμένου νωτιαίου μυελού.

Τα αποτελέσματα του φαρμάκου στα ποντίκια έδειξαν ότι: Οι αποκομμένες προεκτάσεις των νευρώνων (άξονες) αναγεννήθηκαν. Υπήρξε σημαντική μείωση του ουλώδους ιστού, ο οποίος μπορεί να δημιουργήσει ένα φυσικό εμπόδιο στην αναγέννηση και την επιδιόρθωση.

Η μυελίνη, το μονωτικό στρώμα των αξόνων που είναι ζωτικής σημασίας για την αποτελεσματική μετάδοση των ηλεκτρικών σημάτων, ανασχηματίστηκε γύρω από τα κύτταρα. Σχηματίστηκαν αιμοφόρα αγγεία για την παροχή θρεπτικών ουσιών στα κύτταρα στο σημείο του τραυματισμού. Και τέλος, περισσότεροι κινητικοί νευρώνες επιβίωσαν.

Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο περιοδικό Science.

Ο έγκαιρος και εντατικός γλυκαιμικός έλεγχος μεταξύ ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 μειώνει τον μακροπρόθεσμο κίνδυνο εμφάνισης διαβητικών ελκών στα πόδια σύμφωνα με μια νέα μελέτη, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό Diabetes Care (https://doi.org/10.2337/dc21-1816).

Οι συμμετέχοντες είχαν αρχικά εγγραφεί στη μελέτη Diabetes Complications and Control Trial (DCCT), όπου τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν είτε εντατική είτε συμβατική ινσουλινοθεραπεία και παρακολουθήθηκαν για 6,5 έτη κατά μέσο όρο. Στην εποχή της  DCCT οι συμμετέχοντες είχαν σακχαρώδη διαβήτη για 1 ως 15 έτη. Στη συνέχεια, 1.408 από τους ασθενείς  που συμμετείχαν στη DCCT παρακολουθήθηκαν περαιτέρω για περισσότερο από 23 έτη στο πλαίσιο της Epidemiology of Diabetes Interventions and Complications (EDIC) μελέτης.

Στην τρέχουσα ανάλυση της μελέτης EDIC, οι ασθενείς που έλαβαν εντατική θεραπεία είχαν 23% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβητικού έλκους στα κάτω άκρα (HR 0.77, 95% CI 0.60-0.97). Συνολικά, εμφανίστηκαν 117 έλκη ποδιού μεταξύ 699 στην ομάδα της εντατικής θεραπείας, ενώ 153 έλκη ποδιών εμφανίστηκαν μεταξύ 709 συμμετεχόντων που έλαβαν συμβατική θεραπεία.

Στόχος λοιπόν όσων ιατρών παρακολουθούν ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 πρέπει να είναι ο αυστηρός έλεγχος από νωρίς, με αποφυγή φυσικά των υπογλυκαιμιών που μπορεί να αποβούν επιζήμιες ως και θανατηφόρες.